Mübarek Ramazan Bayramını ve 30 Ağustos Zafer Bayramını yakın zaman içerisinde geride bıraktık. Bayramlar bir ulusun kültürünün ve tarihinin simgesidir. Tanrı soylu ulusumuzun üzerinden bu mübarek günleri eksik etmesin. Geçmiş ve gelecekteki bayramlar vesilesiyle bu yazımızda nice uğraşlarda gencecik güneşlerin allarına boyanan, çelik kılıçların aylarına dolanan, gelmiş geçmiş bütün aslanların, yiğitlerin, hanların, hakanların rütbelerinden gayrı üzerinde biricik yıldızı bulunan ve yüce Allahın hak dinini emanet ederek kutsal kıldığı albayraktan söz edeceğiz.

Anımsarım, benim çocukluğumda bu bayramların neşesi, bayrakların en şereflisi ay yıldızlı albayrak Mucur’un hemen her evinde, minicik çocuklarımızın pamuk ellerinde, aslanlar gibi gençlerimizin çelik bileklerinde dalgalanırdı. Sadece dini veya ulusal bayramlarla kalmaz düğünlerde, törenlerde, yeni yükselen çatıların üzerinde albayrak eksik olmazdı. Hele ki bir bayramda evimize ay yıldızlı bayrak asılmayagörsün, Mucur’un dualarını yitiremediği, dillerden düşüremediği ve sonunda Mucur mezarlığında üç metre toprağa sıkıştırdığı Kara Doktor’u gerçekten kararır ve gök gürültüsü gibi gürlerdi; “aslanlar nerede bu evin bayrağı?!” Aslanlar aslanı Kırşehir gençleri ondokuz Mayıs’larda Samsun’dan gelen Ata’nın bayrağını bir yıl sabırla beklerlerdi. Hasret bitip de bayrak yiğit ilimizin sınırlarına girdiğinde davul zurna yer yerinden oynar, yağız gençler kan ve ter içinde, soluk soluğa o mübarek emaneti taşırlar ve onu üç defa öpüp alınlarına gurur ve onurla koyarken gözleri dolardı.

Bir vakitler, yiğit yurdu Anadolu’da, Albayrak, Allah razı olsun daha Anaların ninnilerinden bilinirdi. Göklerdeki aylar, gözlerdeki uykulara şarkılar söyler; vatan olmuş toprağın bakır sarısı ekinlerinden çıkar da bu nameler gaziler gazisi Albayrağa kadar uzanırdı:

“Oğlusun sen annenin

Ağlama derin derin

Başak tutan ellerin

Birgün albayrak tutar…”

Bu namelerle, çakır gözlü, ince yüzlü, narin bebelerin çeneleri kundaklarından çıkar, gözleri kapanır ve körpe ruhlar dolunayla kucaklaşırdı göklerde. Ulu Tanrı katında, nice fidan yiğitler, nice doğurmuş hatunlar, nice usta hakanlar tarafından bu ninniler duyulur, o rüyalarda el ele oynaşan çocuklar görülür, bizim yurtlarımızın özgür olduğu bilinir ve ruhlar şad olurdu.

Gazi olmuş Antep’in Köylüklerinden Kara Yılanlar, Karadenizin uşaklarından Dursun Agalar, Anadolunun bağrından çıkıp da Çanakkale’de top mermisine siper olan Yahya Çavuşlar hep bu bayrak uğruna canlar aldılar canlar verdiler. Yer durdukça yüce Mevla rahmet eylesin ki adı bilinen veya bilinmeyen nice ejderhalar hırsızdan ve arsızdan ırak özgürce yaşansın diye bizlere doğusuyla, batısıyla bölünmez bir vatan hediye ettiler. Devran durmaz mavi gökler bir yana onlar Anadolu halkının özgürlüğünü, onurunu bir kırmızı karanfile emanet ettiler.

Tanrı koymuş gökyüzüne,

Mavilerle yakışıksın,

Uçan kuşlar misali

Özgürlüğe alışıksın

Rengin dolmuş bileklere

Kırmızıyla akışıksın

Yahya Çavuş misali

Yiğitlikle tanışıksın

Aşkın taşmış yüreklere

Beyazlara karışıksın

Kemal Paşam misali

İnsanlıkla barışıksın”

Çırpınsın denizler, umut taşıyan kağnıların iniltilileri sarsın yürekleri adım adım ve yeryüzü varolduğundan beri alışık olduğu şekilde mavi semalarda dalgalanan albayrak ve onun için dökülen kanlar sakın ola sakın unutulmasın ve yerde kalmasın. Atalar öğüdüdür; bu topraklarda varolmamızın koşulu olan kültürümüz, tarihimiz ve özümüz sonsuza dek korunsun. Eski günlerdeki gibi, dillerimizden ve evlerimizden hiç eksik etmeyeceğimiz albayrağımız yardan da serden de iki kanat bir güvercin için vazgeçenlerin türküsünü bozkırların boranlarına durmaksızın söylesin.

Allaha emanet olun sevgili kardeşlerim.

Saygılarımla,

Prof. Dr. Erkut Attar