Denizlerde dalgalar, çöllerde kumlar, bayırlarda rüzgârlar ve güzel Anadolu’da zarif bağlamalar esasında benzer şarkılar söylerler. Balinaların aşk şarkıları, bülbüllerin nameleri, bizlerin nihavendi hep aynı değil midir? İşte biz bu evrensel dile “müzik”, müzik ile uğraşan kişilere da “müzisyen” diyoruz. Evrensel bir dil olan müzik, Anadolu kültüründe bazen sitem bazen muhabbet ile yoğrulur, boranlarla savrulur, hikmet ile kavrulur, aşk ve sevgi ile çağırılır ve adı türkü olur. Anadolumun ırmakları bu türkülerle dolar taşar akışına, rüzgar olur mor dağları dolaşır yokuşuna, Emine’nin boynunda mavi boncuk olur takışına, heybe olur dokunur da nakışına ölünür. O türküler yeri gelir bir ses olur Mustafa Yıldızdoğan’ın dilinde, yeri gelir bir heves olur dervişlerin neyinde, yeri gelir bir nefes olur tozar evliyalar ve aşıklar diyarı canlar canı Kırşehir ilinde.

Bizim illerimizde sadece bir işi bilene, uygulayana değil hakkıyla çalana söyleyene de Usta derler. O ustalar da düğünlerin, derneklerin, türkülerin erbabıdır.  Bu ustalarımızdan bir usta vardır ki adını duyunca akan sular durur. O usta da yüce Allah’ın Kırşehir’e bağışladığı Neşet Ertaş ustadır. Neşet Usta değil akan suları, tozan boranları durdurmak, sazının teline yar aşkına iki dokunduğunda dünyayı durdurur, İşte o vakit doyulmaz ne saza ne söze ne de muhabbete:

 “Hem bahara hemi yaza

Yarın ettikleri naza

Yar aşkına çalan saza

Doyulur mu doyulur mu”

Garibim geldik gitmeye

Muhabbetimiz bitmeye

Yar île sohbet etmeye

Doyulur mu doyulur mu

Doyulurmu doyulurmu canana kıyılır mı?

Canana kıyanlar hakkın kulu sayılır mı?”

Yar bilinir de Yaradan bilimez mi? Yar aşkına sazlar çalınır, hak aşkına gönüller alınır. Aşk bu ya dostlar, mecnunken de mecnun olunur; küle döner gönüller dökülür tellere tellere.

“Yandı bağrım yandı aşkın elinden

Bir de sen yakıp gönderme beni

Ben mecnun olmuşum sevda çölünde

Yeniden mecnuna dönderme beni”

Her bir mısrasında sevgi coşan ve yaşadığımız şu koca dünyaya bile çok gelebilecek o ustaların ve kültürümüzün kıymetini ne kadar bilebildik? Sarhoş sofralarında erittiğimiz, iki beşlikle avuttuğumuz, hor görüp  unuttuğumuz o ustalar düşünün ki aynı ruhla ve coşkuyla bir başka lisanla Amerika kıtasında “country” ve “blues” söyleselerdi her biri bugün dünyaca ünlü bir Bob Marley veya Cat Stevans olurlardı.

Ustalar ustasının rahmetli babası Muharrem Ertaş gömülmüş sazına, kurt kuş susmuş onu dinliyor, “hakkımızda devlet yazmış fermanı, ferman padişahın gardaş dağlar bizimdir”. Kim yetişir o koca aşığın sesine sazına, buram buram Türkmen havası, yiğitlik var sitem var, yürek var, bilek var hey hey! “Dadaloğlu'm birgün kavga kurulur, öter tüfek davlumbazlar vurulur, nice koçyiğitler yere serilir, ölen ölür, kalan sağlar bizimdir”. Sorarım, öylesi kaç tane gelir, bırakın o vaktin beşyüz dönüm şirin Kırşehir’ini bu koca yeryüzüne. Aşık Veysel’den sonra bu ülkenin gördüğü en büyük değer koca Neşet Usta’yı bile baş üstünde tutamadık da bir kırık saz ile gönderdik sınırlar ötesine. O Neşet Usta ki her aşık gibi alçak gönüllüdür, kırılganlık küslük bilmez her yüce ozan gibi dostluğa meyillidir, “dost elinden gel” deyiverince kalktı geldi ellerin memleketinden her çağrımıza. Daha bilemem neler oldu bu illerin çocuğu bir koca Şemsi Yastıman’a? Aşığın ustası bir yana, bizim illerimizde yiğit lakabıyla anılır, anamızdan doğup gözümüzü açtığımız, vatanımız, toprağımız o Mucur dualarını yitiremediği, dillerden düşüremediği, şiirler yazıp, türküler yaktığı hekimin ustası Kara Doktor’unu  adını bir küçücük levha ile bir köşeye iliştirmek şöyle dursun, sıkıştırmadı mı o üç karış toprağa.

Ustalarımız, ozanlarımız, tüm hayatını bu topraklara adamış doktorlarımız şöyle dursun, yedi düveli dize getirip te bize özgür bir memleket bağışlayan aslanlar aslanı Gazi Mustafa Kemal Paşa’mızın, vatanın bölünmez bütünlüğü için dağlarda can veren o mübarek alınlarından öpülecek şehitlerimizin, onların kanıyla boyanmış gaziler gazisi albayrağımızın, elivayalar diyarı ilimizin, Türkmenliğin gururu ana dilimizin, asırlardır bizi dimdik ayakta tutan töremizin kıymetlerini bile unutup, ata öğüdü ile titreyip te kendi özümüze bile dönemedik. Umutsuz maceralar uğruna ne değerler, ne eller, ne yiğitler yitiriyoruz da farkında değiliz. Sitemlerimizi burada bir kenara bırakıp aşıkların ustası, gelmiş geçmiş tüm Anadolu ozanlarının güftesi, bizim ellerde çaınan tüm sazların bestesi Neşet Ustamızın sözüne kulak verelim dostlar:

“Dost elinden gel olmazsa varılmaz.

Rızasız bahçanın gülü derilmez.

Kalpten kalbe bir yol vardır görülmez.

Gönülden gönüle yol gizli gizli”

Gurbete giden döner mi bilemem ama arkamıza dönüp baktıımızda ilk karlar yağdığında sayımızı sayanımız, Acıözü’nde tandır ekmeğe yeşil suvanı vuranımız, Osman Pınarı’ndan akan suyla karışık buz gibi bakraç ayranımız, Çayır’da köme yapıp yarimizi bulanımız, canlar canı ustalarımız kalmamış topraklarımızda. Diyarlarımızı, damlarımızı bırakmışız başka başka ellere, bilinmedik dillere. Gurbeti memleket bilip de aslımızdan, dostumunuzdan, yurdumuzdan uzaklarda savrulup, ellerin memleketinde eylenip gidiyoruz. Aşık bu ya dostlar saz bilinir, söz bilinir de gurbet bilinmez mi? Bir de aşığın dilinden bir gurbet türküsüyle farkına varalım yaşadığımızı sandığımız şu kahpe gurbetin:

“Gurbet ele düştü bizim yolumuz

Seyir ettim bizim eller görünmez

Gam elinden çok perişan halimiz

Biçare gönlümü eyler bulunmaz

Uzadı sıladan bizim yolumuz

Eşe dosta malum olsun halimiz

Korkarım gurbette kalır ölümüz

Garibin derdine ağlar bulunmaz”

Ne kadar vefa yorulursa yorulsun, ne kadar düzen bozulursa bozulsun yine de yüce Allah bize topraklarımıza dönüp oralarda hizmet etmeyi, kültürümüzü ve değerlerimizi elimizden geldiği kadar yaşatmayı ve emanet kıldığı şu naçiz bedenimizi Kara Doktor’un yanında kendi toprağımıza vermeyi nasip eylesin.

Allaha emanet olun sevgili kardeşlerim,

Saygılarımla,

Prof. Dr. Erkut Attar