YARENLİKLERİN DOSTLARLA PAYLAŞILMASI

     Aklımıza her geleni yarenlik saymamız ve sanmamız doğru değil. Yarenlik hem espirili olmalı hem de güldürüp, düşündürüp eğlendirmeli. Her ülkenin kendine özgü yarenlik ustaları ve ünlüleri var. Bizim ülkemizde de en ünlüsü Nasreddin Hoca’dır.

     Bazen mesajın daha etkin olabilmesi, dikkat çekmesi, sözümüzün dinlenmesi için kendimizle ilgili yarenlikleri bu ünlülere mal ederek anlattığımız da olmuyor değil !.. “Nasreddin Hoca bir gün televizyon izlerken” diyerek yarenliğe başlıyorsak, işte bu yarenliğin –argo tabirle- “cılkının çıkmış hâli”dir, bilesiniz.  Bu tür yarenliklere genelde gülünse bile, gülen yüzlerde  mutlaka ekşime belirir...

                                                                AGOP’un KUŞU

     Agop yalnız yaşayan birisi. Yalnızlığını gidermek için Kapalı  Çarşı’daki kuş satıcısı Bayram’dan iyi cins bir muhabbet kuşu satın alarak eve getirir. Şimdi tek can dostu, evdeki arkadaşı  “Naz” adını verdiği  kuşu. Zaman-zaman onu kafesten çıkarır, evin içinde uçurur, dertleşip, konuşur ve kuş daha sonra kendiliğinden kafesine girer.  Her gün aynı seromoni periyodik olarak devam eder.

     Bir gün yine Agop çilingir sofrasını kurar, bir taraftan demlenirken bir taraftan da “Naz”la muhabbeti koyulaştırır. Agop, içkiyi de fazla kaçırıp, sızar. Agop kendine geldiğinde kuşu “Naz”ın da duvardaki Haça sıçtığını;  masadaki kadehten de birkaç yudum alarak sarhoş olup yerde baygın yattığını görünce, kuşuna çıkışır:

     “Müslüman kuşuysan, içkiyi niye içtin? Hristiyan kuşuysan Haça niye sıçtın?  Şimdi senin tüylerini yolmam mı?” der.  

                                                        ÇERÇİ EŞŞEĞİ GİBİ

     Mucur’un Gümüşkümbet Köyü’nde geçen bir konunun anekdotunu sizlerle paylaşmak istiyorum.

Efendim, bıyıkları yeni yeni terleyen bir kıdemsiz genç, sakal traşına başlamış. Baba da hevesli, ilk çocuğu, mürüvvet görüyor. Nefis bir traş takımıyla birlikte bir kaç çeşit de losyon almış.Oğlan da birini bitirip öbürünü kullanmıyor, azıcık ondan, biraz öbüründen derken karıp katıyor. Bu kokteyl kokudan ninesinin burnu da nasibini alıyor. Torununun kendine delikanlılık havası vermesine pek  keyiflenen ninesi:

     “Gâvurun sıpası, ne de gözel kohuyon öyle, çerçi eşşeği gibi .” der.*

*Atila Erdemir’den alıntıdır.

                                      MÜFETTİŞ EĞİTMENİ TEFTİŞ EDİYOR !

     Bir Gezici Başöğretmen, üç sınıflı Köy İlkokulunu teftişe gelmişti.  Geçip arka sıraya oturdu. Eğitmen çocuklara çıkarma işlemini anlatıyordu. İki senelik kartça bir öğrenciyi ekmek sacından yapmış olduğu kara tahtanın başına çağırdı:
     “Sen gel ulan bıldırın boku. Say bakalım bu sınıfta kaç kişi var?”

     “Müfettiş dahil onüç kişi var öğretmenim”

     “ Oğlum, Müfettişi  s..tiret. (çıkar)

     “O zaman oniki kişi kalır öğretmenim.” *

     *A.Erdemir’in 7. Kitabının 221 sayfasından alıntıdır.

     Not: Bu da yazılır mı diyenlere!:  Eğitim gerçeğinin dününü ve bu gününü de kıyaslamak  için          yorumsuz örnektir.               

     Sözün özü: Her fıkra, yarenlik tadında ve tavında olsa bile;  her yerde, her zeminde ve her zamanda   anlatılmaz. Yarenliklerin  konuyu pekiştirici, dostlara sunulan mesajın akılda kalıcılığını sağlayıcı olmasına özen gösterilerek seçilmesi gerekir düşüncesindeyim. Zaten yarenlikler ancak dost meclislerinde anlatılan özlü sözlerdir. Yarenlikler bazen de dostların burnuna gül gibi güzel kokular soluturken; düşmanın alnının  şakına  gülle gibi değer. Bu nedenle kaş yapalım derken göz çıkarmayalım.  Ağzımızdan çıkanın nerelere kadar uzandığını iyi bilelim.

Duran ERDOĞAN

Kırşehir Anekdotları Yazarı   

E.posta: duranerdogan1947@hotmail.com

Tel & Gsm: 0 (537) 308 56 58