EMMİ NERELİSİN?

     Kırşehir yöresinde çok kullanılan ve deyim olmuş bu anekdotu yarenlik tadında ve tavında sizlerle paylaşmak istiyorum. “Elçiye zevâl olmaz”, aldığım gibi satıyorum (naklediyorum).

     Adamın birisi kumaş satan bir manifaturacı dükkânına girmiş. Mevsim kışmış. Dükkân sahibi önündeki mangalda ısınıyormuş. Ateş de oldukça küllenmiş, yani sönmek üzereymiş. Müşteri mal sahibine hoş görünmek ve bir hizmet yapmak maksadıyla eğilmiş, mangaldaki ateşin korlarını çoğaltmak için kuvvetlice üflemiş. Küller dükkânın her tarafına dağılmış. Mallarının zarar görmesine canı sıkılan dükkân sahibi patavatsız müşterinin yüzüne gayet sert bir şekilde bakarak: “Emmi nerelisin?” diye sormuş.

     Küllerin kumaşların üstüne uçuşmasına ve tezgâhtaki pırtıları* kirletmesine çok üzülen müşteri dükkân sahibine: “Emmin eşşek olduktan sonra, nereli olursa olsun!” diyerek başını önüne eğmiş.

     Not: Bu kıssa (öykü): anonim  (*)Pırtı: Manifatura, kumaş.

                                                         APTAL! HER KUŞUN ETİ YENMEZ…    

     Anlatacağım bu anekdot, genç, dinç, bekâr ve de yakışıklı olduğum günlerimle ilgilidir… Yaz aylarındaki bir pazar tatili günüydü. Serin, sakin, havalı, nezih bir yerde dinlenmek, vakit geçirmek için Belediye Otobüsüne atladım ve Çankaya Köşküne doğru yola koyuldum. Günümüzde neredeyse üstünde kuşların uçmasına bile izin verilmeyen köşkün bahçesi, 1960’lı yıllarda hafta sonları halka açık olur, piknik de yapılırdı. Bu zorunlu açıklamayı yaptıktan sonra şimdi anlatacağım konuya dikkatinizi çekerim.

      Otobüsün arka tarafındaki sahanlık denilen bölümde ayakta yolculuk ediyorum. Öğle sıralarıydı, Kavaklıdere çöküğüne (çukuruna) gelen otobüste fazla yolcu da yoktu. Sahanlık kısmında benden başka 30 yaşlarında güzeller güzeli bir bayan, (ala-bula)  boyalı giysisinden inşaat (dekorasyon)  boya ve badanacısı olduğu anlaşılan yolcu ile birkaç kişi daha var. Bayan sıcaktan bunalmış olmalı; ki, üst tarafındaki kısa kollu japone giysisini çıkarıp kolunun üstüne attı. Omuzlarına iplikle bağlanmış askılı dekolte elbisenin arkası neredeyse beline kadar açıktı. Önden bakılınca, yarısı dışarı fırlamış göğüslerini ‘gere-gere’ sanki kamuya mal (servet) beyanında bulunuyordu. Diğer elindeki yelpazeyle de yanaklarına serin hava veriyordu.

     Faltaşı gibi açılan gözümdeki siyah gözlüğümün altında, bu yarı çıplak dilberi ‘ciğer görmüş hırsız kedi gibi’ dikiz etmemem için kör olmam gerekirdi. Arka köşeye yaslanıp, piyasa yapan fıstık-î yeşil gözlü yosmaya kerhen kilitlendim. Baktım!  Donmuş adam heykeli gibi, bir müddet öylece bakakaldım. Bu arada yanımdaki inşaat boyacısı (amele) kadının tutunduğu direğe yapıştı. Kolunu yavaş-yavaş kadının koluna sürmeye ve otobüs sallandıkça da kadının tombul koluna-fırça çekercesine-sürtünmeye başladı. Aklınca perdah (kur) yapıyordu. Kadın elindeki eşyalarını sol kolunun üstüne attı. Tutunduğu direkten kendini emniyete aldıktan sonra; yaratana sığınıp var gücüyle badanacının suratında tokatı (şaplağı) şaklatırken: “Aptal! Her kuşun eti yenmez!” diyerek, avazı çıktığı kadar bağırdı.

     Otobüs durdu, trafik karıştı, polis ekip otosunun sireni çalarken tecavüzcü çapkın boyacı kaçacak ve girecek delik aradı. Beni sorarsanız, “Hacı Bektaş-ı Velî Hazretlerinin ‘eline, beline, diline sahip ol!’ felsefesini ilke edin”, diyen büyüklerimin tavsiyelerine ‘sadık kalıp-kalmama ikilemi içindeki nefsimle’ o anda mücadele ve müzakere halindeydim.  Siyah gözlüğümün desteği ve anlık sabrımın dirayetiyle, şeytanî duygularımı hadım ederek beynime hapsettiğim için ‘yıkılmadım-ayaktayım’ çok şükür.

     Sözün özü: Okumamış (ümmî) de olsa, Anadolu’da bazı insanlar ‘âlim’ değil; ama ‘ârif’ olarak saygınlık görmüşlerdir.  Örneğin: Tüm ömrünü Mucur-Kurugöl’de geçiren dedem Ali Çavuş, hemhal olduğu öz kültürüyle pekiştirip-yoğurduğu deneyimlerini-tıpkı- altın tabakta sunarcasına gençlere aktarırdı. İlimde eksiğini telafi edenler, dedemi Türkmen kocası ‘bilge kişi’ mertebesinde önemserlerdi. Dedem öleli 60 yılı geçti, ama anlattıkları ve aktardıkları ‘faydalı ilim' olarak yörede halen konuşulur.          

     Evliyâ olmak, âlim olmak, ârif olmak her babayiğite kısmet olmuyor. Bu meşakkatli yolda ‘sabırla gidilmedikçe’ hiçbir hedefe varılmıyor… Ben evliyâ, âlim veya ârif  değilim, ama  başarıya  sabırla pekiştirdiğim azimle eriştim. Çünkü: ‘sabrın sonundadır başarı ve selamet’ diyerek, yazımı noktalıyorum.

     Hoşça kalınız.

DAVETİYE: Siz değerli dostlarımı yenilenen Duran ERDOĞAN Kişisel Web Sitemi ziyaret etmeye davet ediyorum.  Giriş serbest, ikramlar ücretsizdir. Adresimiz: http://www.duranerdogan.com  Buyurunuz, bekliyorum efendim.

Duran ERDOĞAN

Kırşehir Anekdotları Yazarı

http://www.duranerdogan.com