Bizleri 9 ay 10 gün karnında taşıyan, yorulmayan, usanmayan, teşekkür beklemeyen, ücret istemeyen, varlığımızla övünen, sevinen kişidir ANA! Çocuğunun küçük bir tebessümünü, cilvesini, edasını, nazını emeğinin ve hizmetinin karşılığı olarak algılar. Kendini bu nedenle doyumsuzluğun doruğunda görüp  dünyanın en mutlu ve en şanslı insanı sayar ANA !

     Geceleri o tatlı uykudan uyanıp çocuğunun altını değiştirince,  zafer kazanan komutan gibi kendini kahraman görür. Kendi üşüse bile, yavrusunu bağrına basar, ona sımsıkı sarılıp yorgan olur. Yavrusunu bir ömür boyu asla aç bırakmaz. Kabızlık çeken sevgili minik yavrusunun ‘çiş yapıp rahatladığını’ hissedince ‘şükürler olsun sana yüceler yücesi Rabb’im’ deyip, kakanın kokusu burnuna dünyanın en güzel rayihası gibi gelir, asla tiksinmez ANA !

     Bitmez-tükenmez azim ve sabırla -tıpkı- ‘bir dişi kuş misâli’  önce yuvayı yapar. Şefkat, merhamet, üstün sevgi anlayışıyla aile efradını  bir çatı altında (kanatlarının altında) toplayıp, kollar ANA ! Yaratıcılığı, üreticiliği, en önemlisi doğurganlığı ile babanın sevgilisi ve ailenin göz bebeği, destekçisi, yardımcısıdır. Sevecenliğin, şefkatin, hizmetin, hürmetin ana kaynağı, pınarın gözesidir. O bir güneştir! Yuvayı varlığıyla ışıtır  ve ısıtır. Ölümü kıyametin en büyüğüdür.

Aile Kurumu Kültürümüzde daima ‘Baş tacımız’ olan “ANA”larımızla ilgili anekdotumu, şu örneklerle pekiştirip, zihinlere iyice kazımak istiyorum:     Akademik amaçlı bir laboratuar deneyi yapılır. Ana Akrep ile yavrusu bir tencereye konarak, tencere alttan yavaş-yavaş ısıtılır. Yanacağını anlayan ‘Ana Akrep’ yavrusunu sırtına alarak onu ölümden kurtarmaya çalışır. Bu davranış biçimi hayvandan öğrenilecek ibretlik bir ‘ANA’ örneğidir.

Aynı çocuğa ‘benim çocuğumdur’ diyerek sahip olmak isteyen ‘Analar’a mahkemenin tecrübeli ‘Kadı’sı şöyle bir öneri getirir: “Hanımlar! Çocuğun ellerinden tutarak kendinize doğru var gücünüzle çekeceksiniz. Çocuk kimin elinde kalırsa,  ona vereceğim” der. Bu teklifi reddeden ‘Ana’ya çocuk teslim edilir. Zira, ‘ana yüreği’ yavrusunun kolunun kopmasını istememiştir. Bu davranış biçimi ‘Ana’ merhametine ve şefkatine ilginç bir örnektir.

Fransız yazar Jean Richepin’in aktaracağım şu öyküsünü oldukça çarpıcı buldum ve mesajı nedeniyle sizlerle paylaşmak istiyorum:  Bir genç, kendisini hiç sevmeyen bir kıza aşık olur. Kız, aşık delikanlıya “Benimle evlenebilmen için git ananı öldür. Kalbini çıkar ve köpeğime vermek  için bana getir’ der. Bu teklifi kabul eden aşık delikanlı anasını öldürür, kalbini çıkarır ve koşa-koşa sevgilisine giderken yuvarlanarak yere düşer. Çocuğunun toz-toprak içinde yere düşmesine üzülen ‘Ana yüreği’: “Bir yerin acıdı mı yavrucuğum !” diyerek konuşur... Evlâtlarına organlarını bağışlayan ve gerektiğinde canını bile vererek kendini feda eden vefakâr ‘ANA’ların büyüklüğünün  tartışmasızlığına bu öykü  kanımca en güzel mesajdır.

ANA’nın güzîde bütün özelliklerini ve nev-î şahsına münhasır o mükemmel güzelliklerini unutmak ve inkâr etmek insafsızlık olur. Bu nedenle imanlı ve ihlaslı insanlar ‘ANA’ya fevkalâde önem verirler. Ana’ları yaşlandığında onu sokağa atmazlar ve ölünceye kadar her türlü sorunlarıyla yakından ilgilenirler. Zira, insanımız bağrında yaşadığı ülkesini ‘ANA’sıyla özdeşleştirip ‘Anadolu’ adını vermiş. Her gün gelip geçtiği en görkemli yola ‘Anayol’, yasanın en başındakine ‘anayasa’, fikirlerin en yücesine ‘ana fikir’, tıpkı ilmek-ilmek halı dokur gibi ezberletip nakış-nakış öğrettiği dile ‘anadil’ demekle “ANA”yı abideleştirmiştir.

Benim anam da  öğüt verirken “yanlış yaparsanız, yüzümü  kara çıkarırsanız , analık hakkımı, sütümü helâl etmem” sözünü bizlere sık-sık  söylerdi. Anamın okuması yazması yoktu... Eğitimin önemine ve dürüstlüğe dikkatimizi çekerdi. Anama karşı hürmette kusur ettiğimi hatırlamıyorum. Yalnız bazen aksilenerek, bazen nazlanarak, bazen de kibirlenerek anama “Devir değişti... Sen eski kafasın” dediğimi hatırlıyorum. Anam, dördü erkek ve ikisi kız olan biz çocuklarına “Benim sizlere ne söylemek istediğimi yarın ‘ana-baba’ olduğunuzda daha iyi anlayacaksınız” derdi. Çocuklarını azarlamak, terslemek, dövmek şöyle dursun;  bizleri bağrına basar, yanaklarımızı sıvazlayıp okşarken, severken bile “Uzanan el benim elim değil; Fadime Anamızın eli” derdi. Bizleri koklarken derin bir nefes çekerek, iç geçirirdi. Bu davranışını, ana olma keyfini ve tadını kendine yaşatan ‘Rabbine şükür’ü gibi algıladım.   

     Saygının, sevginin “Ana’lardan esirgendiğini gördüğümde içim mutlaka burulur... Bu gibi istenmeyen çirkin hallerde kendimizi vicdanen sorgulayıp , ‘Ana’larımızı –hâşâ- besmele kadar yücelerde görmemiz gerekir. Ana yaşarken ‘O’nu anlamalı ve kendisine ‘ÖF’ bile demememiz gerektiğini hatırdan çıkarmamalıyız. Bakınız analarımız biz çocukları hakkında “Oğluma beddua ederim. Fakat bu bedduama başkalarının ‘Amin!’ demesini asla istemem ve hoş karşılamam” diyor. “Kör kurşun ! Sen hiç ana olup yavru emzirdin mi?” diyerek kazara ölen çocuğunun hesabını soruş biçimi bile ‘ANA’ mantığıyla yüklü... 

      Sözün özü: “Cennet ‘ANA’ların ayaklarının altında” imiş... Yaşarken kıymetini belki bilemedim. Şimdi yanımda olsaydın da ‘Cenneti garantilemek için’ o kıymetli ayaklarının altından öpseydim. Ne olur ‘ANA’cığım! Bu dünyada gösterdiğin şefkat ve merhametinle öbür dünyada da ‘cehennem azabı’ndan (bizleri) kurtar.(Amin)

     Tüm annelerimizin “Anneler Gününü” kutlar, ellerinden üstün saygıyla öperim.

     Hoşça kalınız.

DAVETİYE: Siz değerli dostlarımı yenilenen Duran ERDOĞAN Kişisel Web Sitemi ziyaret etmeye davet ediyorum.  Giriş serbest, ikramlar ücretsizdir. Adresimiz: http://www.duranerdogan.com  Buyurunuz, bekliyorum efendim.

Duran ERDOĞAN

Kırşehir Anekdotları Yazarı

http://www.duranerdogan.com